Art is Artis

iPod op shuffle, en in het eerstvolgende nummer na The Velvet Underground roept Eddie – and yes, this is my singing voice – Argos “I can’t stand the sound of the Velvet Underground”.

Nou ja. Ik vond het zelf wel grappig.

note to self: muziek iets zachter zetten, je zat verdomme bijna onder de bus

Zie haar op me af komen en kan haar nog net ontwijken, maar dan ook maar net. In ieder geval is er niks mis met mijn reactievermogen. Nee, ik werd niet afgeleid door muziek op m’n hoofd en ja, ik had voorrang. Dat zou toch al te lullig zijn, om even op een vrijdagmiddag tussen neus en lippen en de buien door overhoop gereden te worden door zo’n domme blonde muts in d’r boodschappenautootje. Pfff.

De hele weg van A naar H achter een grote donkere wolk. Kletsnatte straten, kletsnatte mensen, recht voor me zag ik het regenen en ik fietste in de zon. De volgende bui haalde me rechts in en bleef daar hangen. Geen spatje.

De meest verstokte atheïst die ik ken zei vandaag dat-ie voor me zou bidden.
Ik denk dat dat het geweest is!

Nog even een paar dagen weg, voor ik weer moet werken. Als ik Anne vraag of ze zin heeft om mee te gaan zegt ze meteen ja. Het doel is namelijk Münster….en daar heeft ze wat mee, om redenen waarover ik niet mag loggen. Het kost me veel moeite, maar ik moet het respecteren. Het heeft met de afgelopen vakantie te maken, en ontmoetingen in den vreemde en zo, maar ik zeg verder niets…
Goed. Wij gaan naar Münster: de stad en ook nog een fijne fietsroute, dat is het plan. Fietsen mee in de trein. Er komen geen kaartjes uit het kaartjes-apparaat. Kaput. Ik meld het keurig bij de machinist die tevens conducteur is. Nah ja, haalt hij zijn schouders op, kaput ist kaput, ist ja klar. Wij reizen dus gratis en voor niets met z’n tweetjes en twee fietsen naar Münster.

Slapen bij de Jugendherberge (ja, dat mag ook als je bijna vijftig bent) Alleen een beetje jammer dat de hele tent – met 216 bedden – vol zit. We worden doorverwezen naar de Sleep Station, een backpackers hostel in de stad. Dat zit natuurlijk vanwege al die doorgestuurde klanten ook vol. Uiteindelijk komen we terecht bij Hotel Krone, met beneden een kroeg annex restaurant….weinig slapen, maar niet duur, en we hebben een belachelijk grote kamer ook nog.

En dan zijn we helemaal klaar voor onze fijne fietstocht….hoewel we er inmiddels al een aardig rondje op hebben zitten, van herberg naar backpackers naar hotel. Het duurt even voor we het begin van de route hebben, maar daar gaan we dan hoor, de stad uit, fantastisch weer, camera onder handbereik, broodjes mee, flesje water, PANG. Een achterband. Niet de mijne, maar die van Anne. Kaput. En je weet, kaput is kaput, vooral wanneer je vergeten bent plakspullen mee te nemen.
Geeft niet, we lopen een stukje terug, laten band plakken bij een Werkstatt en klaar. Niet dus, ze zijn allemaal druk. Donderdagmiddag, voor die tijd lukt het niet. Ondertussen heeft Anne allang geen zin meer in die fietsroute. Ik ook niet eigenlijk.

Kortom. De rest van de dag hebben wij doorgebracht op terrasjes, langs het water, tussen boeken, rond kunst, weer langs het water, en dat alles met behulp van slechts 1 fiets.
Pas vandaag kwam ik erachter dat dat helemaal NIET mag in Münster. Een heel erg boze agent-op-mountainbike haalde ons in en blafte ons toe. Das geht so nicht! Das geht so gar nicht!! En dat wij te gast waren en dat een fiets nur voor eine Person bestemd was und so weiter.
Ik wilde nog adrem antwoorden dat je gasten niet zo moet anschreien, Duitser dat je bent, maar dat deed ik niet. Nee, wij zijn braaf gaan lopen. Wij wel. En we hebben ons, mede dankzij de boze Polizist, bijzonder goed vermaakt, mijn puber en ik.