05
mei 21

Bevrijdingsmaand

Ook mijn vader was een van de vele mannen die in Duitsland te werk gesteld werden, in 1943, hij was 18.
In een klein notitieblokje hield hij een dagboek bij. Voor hem begon de bevrijding op 9 april 1945 met de reis terug naar Nederland. Wanneer hij precies in Amsterdam terugkeerde weet ik niet, na 3 mei houden de aantekeningen op en volgen er alleen nog adressen van mensen die hij onderweg heeft ontmoet.

2 April de eerste engels amerikaanse soldaten trekken Ehrsten binnen
’s middags half vijf 2e Paasdag. Zal nu het einde komen van deze oorlog

9 April na een hartroerend afscheid vertrokken wij te voet uit Ehrsten. maar zien wat het wordt

10 April op weg te voet daar vonden we een trekkar, na ongeveer 100 meter smeten we die weer weg aangezien het met het vele autoverkeer van de army’s ondoenlijk was. Een eind verderop stond een amerikaanse transportauto.
Westheim, auto, Niedermarsberg, paar uur pauze en weer een auto.
Marburg in een lager aangekomen, geen plaats om te slapen, bij een boer wezen praten en met gratie mochten we achter een paar ossen slapen.

11 April koffie bij de boer, wachten in het lager op transport en eten en roken. Weer achter de ossen gekropen.

13 April koffie en naar ’t lager en daar moesten we ons opstellen voor transport. Bus vlees, tabak en om drie uur kwamen eindelijk de auto’s, 25 stuks. Het hele lager leeg. Gisselberg, Lollar, Giessen. veel kapot buiten. Wetzlar. Ontzettend groot lager. Op de vliering slapen op beton en uniformen van de vroegere nazi’s. Weinig eten. Goed weer. Wachten op transport. Laarzen jas en broeken gejat.

14 April geen nieuws. Beetje stijf van het beton.

15 April transport weg, Hollanders en Belgen. Wij nog niet. Voetbal Holland België 9-1 voor Holland.

16 April transport naar Koblenz 90 Hollanders. Wij gaan ook weg. We zitten op de auto’s te wachten en dan naar Ehrenbreitstein bij Koblenz.
Reichsautobahn- Limburg bandenpech motorpech. Urenlang in de auto, ontzettend stuk omgereden en ’s nachts om 2 uur in Ehrenbreitstein. Tabak en een stukje kaas. Slapen op beton. Reel kwijtgeraakt die was met een andere auto.

17 April brood, koffie, boter. Reel gevonden. Belgen gelijk met ons aangekomen en vertrekken alweer. Bespoten tegen luizen en verhuisd naar een moordstube, veren bedden. Reel naar ziekenhuis, dyfterie.

18 April in de auto half 10 weg. Reel zijn spullen afgegeven. Ehrenbreitstein, Wallendorf, Rheinbrohl, over Bonn. Pauze, tabak en stukje vlees.
Bergstein, door Julich, alles in de prak. Mariadorf Aachen, grens Holland-Duitsland. De intocht in Vaals en Maastricht was overweldigend, gejuich en wuivende mensen. Appelen en brood. Nieuwsberichten gehoord. Ontsmet tegen luis en ingeschreven en toen naar een klooster om 12 uur ’s nachts. Voor de dokter, wassen en slapen in een ligstoel geen bedden genoeg en nog wat brood die nacht.

19 April slecht geslapen. Wittebrood middageten, kamertje met 6 man en moorddadig veren bed. Prachtige omgeving doch we mogen de eerste 18 dagen niet buiten het hek voor besmettelijke ziektes. Prachtig klooster, fijne behandeling en best eten en hele dag niets doen. Duits geld in moeten leveren.

21 April ondervraagd of wij vroeger bij de N.S.B. geweest zijn. Eten prima, luieren, slecht weer. Vanavond sigaretten en sigaren.

23 April hek nog dicht. Hopeloos. Overhemden gewassen.

25 April gymnastiek. Eerste jongens gaan naar huis uit Maastricht. Hek open tot 10 uur. Vaals bezichtigd.

30 April princes jarig. oranjepudding.
Slecht weer. Groot transport Fransozen naar Frankrijk. Levensmiddelen afgegooid in Holland. Vredesonderhandelingen onderweg

1 Mei
Koud weer. Fijne cabaretavond. Hitler kapot. Vrede getekend om 12 uur 1/2 twaalf. wachten op de sirenes
nog steeds geen vrede.

2 Mei.
Cabaretavond. post v. Jopy met 2 foto’s, gelijk terug geschreven.

3 Mei
Fijne dag gehad Bioscoop Maastricht Vaals Bioscoop. Levensmiddelen over zee te land en uit de lucht in Holland Berlijn bezet


11
okt 19

Lekke banden en saffiaantjes

‘Eindelijk zijn we dan op weg, het is 8.30 uur wij hadden wel afgesproken om 8 uur te vertrekken maar Tom zijn kousen moesten nog gestopt worden’.

1941, mijn vader was 16 en ging samen met een vriend op fietsvakantie, vanuit Amsterdam naar het oosten en terug.
Lekke banden, surrogaat repen, aardappels en saffiaantjes. En ergens valt een bom.


24
dec 12

Ondertussen in 1962

Hoe lang het duurde om deze foto te maken weet ik niet, maar mijn vader kennende heeft ’t heel wat voeten in de aarde gehad en meerdere opnames en sigaretten gekost. Het moest er ontspannen uitzien natuurlijk, niet te geposeerd, en niet in de lens kijken….nee jij ook niet, ga maar lekker kleuren. Ik zie ’t voor me, hoe hij de camera instelt en naar z’n stoel sprint…met z’n boek…en z’n camel-zonder-filter… :-)

update/herstel: die camel was een caballero..zonder filter, dat wel.


06
mei 12

De Pijp

is een wijk in Amsterdam zuid. Mijn moeder is in de eerste Jan van der Heijdenstraat geboren, mijn vader in de Govert Flinckstraat, twee straten verderop. Niet dat ze elkaar als kind ooit gezien hebben: zij en haar zussen mochten niet met ‘dat tuig uit de govert flinck’ omgaan. Uiteindelijk ontmoetten ze elkaar toch, tijdens de straatfeesten vlak na de bevrijding.
Eind jaren ’50 verhuisden ze naar het oosten van het land, tot grote afschuw van de rest van de familie, want daar was toch helemaal niks. Jawel, er was werk.
Jarenlang werd er heen en weer gereisd, eerst op de brommer en later met ’t Fiatje, voor familiebezoek waarbij ik als enige kleinkind dat in de blubber tussen de koeien woonde veel te veel aandacht kreeg. Ooms en tantes die al begonnen te lachen als ik m’n mond opendeed, want ik praatte plat. Dat was niet zo, maar dat vonden ze toch.

Het is 5 mei 2012 en ik loop ineens weer door die straten. Gerard Dou, Ferdinand Bol, Jan Steen, Albert Cuyp, al die vertrouwde namen en zoveel dingen waarvan ik dacht dat ik ze vergeten was. Oh ja, die hoge steile trappen met een touw langs de leuning waarmee je de deur open kon trekken. Vanuit ’t piepkleine keukentje van mijn opa keek je over de daken van de melkfabriek, waar het altijd vol katten zat. De andere opa en oma woonden in een souterrain; van de voorbijgangers op straat waren alleen de benen te zien.
De huisnummers weet ik niet meer, dat is wel jammer. Kon ik ze maar even bellen hè, om het te vragen. De dingen die voorbij gaan en zo.

At the corner


08
apr 12

Buurvrouw

Ze kon altijd bij hem terecht, als de computer het niet meer deed of er was een lamp kapot, of de wasmachine maakte rare geluiden. Ze hoefde maar te bellen en hij was er. Ze schreef religieus getinte gedichten en die mailde ze hem dan, ze wist wel dat die niet echt aan hem besteed waren, maar hij stuurde altijd een paar vriendelijke woorden terug.
Als ik vroeg hoe het met haar was moest hij altijd lachen. Die oude dame was een beetje gek op ‘m en hij vond dat wel leuk, voelde zich gevleid.

Middenin de paasdrukke supermarkt, ter hoogte van de bananen, stond ze ineens weer naast me, de oude buurvrouw van mijn vader. Zijn foto stond nog altijd bij haar op de kast zei ze, ze keek er vaak naar, ze miste hem nog steeds.
“Zo’n lieve man”.

Ja.


05
aug 11

Reality dream

Tickets zijn geprint, US simkaart is geactiveerd, paspoort ligt klaar, basgitaar is opgehaald, koffers zitten vol. Allemaal reëel genoeg, maar het voelt nog steeds niet zo. Dat komt ongetwijfeld nog. Straks. Vannacht. Morgenochtend. ’t Gaat hoe dan ook een lange nacht worden. Oh dear.


27
mei 11

Breathe in, breathe out

Concentreren gaat niet zo en eigenlijk ben ik een sollicitatiebrief aan het schrijven maar concentreren gaat niet zo of val ik nu in herhaling. De dagen gaan te snel, veel te snel, wat een hele tijd een spannend vooruitzicht was maar nog veilig ver weg komt dichterbij en wordt steeds echter. Ineens is er een staat, een plaats, een naam, een adres, en worden er enthousiaste mails uitgewisseld met een tot gisteren nog onbekende familie. Ineens duurt het nog maar twee maanden voor we afscheid nemen voor een jaar. Oh man.
Gedachten schieten alle kanten op en dit helpt ook niet echt qua rustig blijven zitten en ik ga maar eens wat mensen bellen. En een heel kalm muziekje opzetten misschien ook. Peel me off the ceiling indeed. Whhaaaa!


29
jan 11

Het Liedje

Ze schreef het midden in een chaotisch jaar, en ze krijgt er altijd wel iemand mee in tranen. Ze heeft Het Liedje nu al meerdere keren in het openbaar gezongen, dus privé is het allang niet meer. Nieuw was dat ze het gisteravond aankondigde, en wel met de woorden ‘deze gaat over mijn ouders’ (‘kijk, daar staan ze’ zei ze er nog net niet bij). En dan in de eerste regel ‘it’s pretty screwed up nowadays’…
Dus.
De man naast me keek in zijn bier en ik dacht oh grond, open u. Maar het blijft een prachtig liedje.


15
dec 10

Lonely next christmas

Een certificate of health, een school record transcript, een teacher recommendation, een birth certificate. En nog veel meer formulieren om in te vullen, stempels te verzamelen, uittreksels aan te vragen, kopieën te maken.

Onder “I give permission for my son/daughter to travel…” is nog geen handtekening gezet en (klein detail) ze moet nog even slagen, maar de plannen zijn wel heel concreet. Ik krijg het nu al benauwd. Dat wordt heel erg stil hier volgend jaar. Dat wordt heel veel mailen volgend jaar.


11
jun 10

Meintser’s curse

Mijn opa gaf het door aan mijn moeder en haar zussen. Ik heb het van haar en heb het ook weer doorgegeven. Toen mijn moeder mijn vader’s naam aannam, heeft ze misschien wel gedacht dat dat zou helpen. Dat deed het natuurlijk niet. Ze bleef een Meintser. En wie Meintser heet is gedoemd om in meerdere of mindere mate vergeetachtig, chaotisch, pechvogelig en een beetje sukkelig door het leven te gaan. Ik bedoel niet alleen dit soort dingen (jaa, drie linkjes). Maar ook overal net een week, of een dag, of drie minuten, te laat voor zijn. Of te vroeg. Altijd wachten op een vertraagde trein, tot je zelf een keer net op tijd bent, dan is-ie al weg. Van die dingen. En het gaat maar door.

U zegt, oh, dat heb ik ook wel eens. Nee! Niet zo belachelijk vaak als wij.

Het is onze eigen versie van de wet van Murphy. Het is de vloek van Meintser.