Verdomme

De straat waar mijn vader woonde is vlakbij waar ik nu woon, en ik kom er op weg naar huis bijna dagelijks langs. Ik heb zoveel zin om even bij hem langs te gaan. Maar dat kan niet meer. Verdomme.

Tags:

8 comments

  1. *mond vol tanden*

    Dan maar een digitale aai over de bol, arm om de schouder.

    BAH

  2. Troostzoen voor jou!

  3. Jullie zijn lief :-)

  4. Heel mooi kort stukje. Ik begrijp precies wat je bedoeld (mijn vader is ook overleden).
    The Cure’s ‘Paris’ is een hele mooie plaat,vooral Figurehead en One Hundred Years zijn fantastiche nummers !

  5. I know. En dat gevoel blijft, hè

  6. Kom terug

    ‘Kom terug.’
    Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen
    dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken
    dat ik ze dacht…

    en als iemand dan terug zou zeggen
    of desnoods alleen maar terug zou denken,
    op een ochtend:
    ‘Ja.’

    toon tellegen

  7. @Mas: dat vind ik een van zijn mooiste gedichten…

    xx

  8. Dat heb ik heel vaak, heb de neiging om naar binnen te gluren.
    Mis Opa nog elke dag, we waren echt maatjes.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *