Art is Artis

Precies een half jaar na de heftige bosbranden in Portugal, waarbij een groot deel van Arte no Pendor – de atelierwoning in Ervedal da Beira die bijna klaar was om gasten te ontvangen – werd verwoest.
Zoals het was kan het niet meer worden…dat wil echter niet zeggen dat het niets meer kan worden ! Op dit moment wordt er een begin gemaakt om van Arte no Pendor weer een plek te maken waar het goed toeven is.
Veel succes de komende dagen, Tony, Christine, Frans en iedereen ! ik volg jullie deze keer vanaf de zijlijn..

(foto: Arte no Pendor begin oktober 2017)

‘and the best thing that you can do is take whatever comes to you, ‘cause time flies’

zo’n dag met nog een beetje zomer
maar de herfst kun je al ruiken
een beurse plek waarvan ik dacht
dat ’t na zo lange tijd
wel een keer over was
doet ineens weer pijn

maar ’t kan natuurlijk ook
een verkoudheid zijn

Everything allright
dacht ik terwijl ik het zeepbakje van de wasmachine met kattenbrokjes vulde.

Offlineheid…. maar evengoed is ‘t kwart voor 2 in den nacht.

‘t allerlaatste telefoontje aan de Booggang was van Mas :-)

Dacht dat er nog een schroevendraaier in m’n broekzak zat maar ‘t was een heupbot. Ai, dat is wel erg 2009. Vanavond pizza.

En de prijs voor de meest loze kreet van de maand gaat naar…… “wij bellen u terug”

“Internet is wel basic voor jou…..je hebt al zo weinig “.
“Kom je wel genoeg onder de mensen?”
Ja lieverd, ik ook van jou

Zondag, alleen thuis in dit geweldige nieuwe huis. Post-verhuisdingen doen, pasta van gisteren, een wandeling door ‘t bos tot het donker is, de oogst aan foto’s bewerken, niks kunnen delen want nog altijd offline. Dat je dan dingen gaat doen als oude fotoalbums kijken. Dus in december 2004 was ik in Lonely Bay. Echt waar. Lonely Bay, Coromandel, New Zealand. Ik blader de albums door en zie een 10-jarige Anne, en haar vader, en ook nog een mevrouw met een bril… Ben ik dat? Ik herken mezelf niet. Echt niet. Zo raar. En precies op dat moment komt er een sms met groetjes uit Denemarken. En dan een half uur zitten snotteren. Ja, ik word een sentimentele ouwe draak. Morgen is het maandag en gaan we gewoon weer een nieuwe week beginnen en is alles weer goed.

Our house – is a very very very fine house – with two cats – three cats – four – five cats on the terrace…

Alles kan ja alles kan ja alles kan
of ‘t ok gebeuren giet dat ligt der an

Ik (‘begin nooit een stukje met ik’) hang op de bank en kom tot niks, stel alles uit tot later, luister muziek en heb zin al die witte muren zwart te schilderen.
Dan gaat de telefoon.
Ze vertelt heel rustig hoe mis het is, dat het terug is en niet te genezen. Ze heeft voor de tweede keer pech. “Ik ga nu dus echt alles doen wat god verboden heeft” zegt ze en ze moet lachen.

Een half uur later zit ik nog steeds op die bank en schaam me voor al mijn gedoe.
Flikt het leven haar gewoon nog een keer zo’n gore rotstreek.

Verder is het leeg in mijn hoofd behalve één woord dat zich alsmaar herhaalt.
Godverdómme.

in wankel evenwicht
op het randje van een roerig 2010
het tweede roerige jaar op rij
het volgende mag wel iets rustiger
maar daar geloof ik nog niets van
wel graag een beetje rust in mijn hoofd
wat meteen al mis gaat
met een nieuw 365 dagen project
ik voel de stress nu al :-)

U allen een heel mooi 2011 gewenst!

…die berging heet staat een kast vol met ordners en mappen en dozen en losse enveloppen. Mijn ongeordende mailart archief. Het meeste uit de holy jaren ’80 en begin ’90, de jaren dat ik toch wel aardig actief was in het mailart netwerk. Inmiddels is het hele archief al een paar keer meeverhuisd en staat daar maar te staan in die kast en dat is wel jammer. Dan is het ineens een voordeel om werkloos te zijn en alleen thuis en zo. Ik heb tijd! In ieder geval om een begin te maken om de boel te digitaliseren. De glorious eighties en nineties. Ja joh. En er is nog veel meer. Dus waar ben ik aan begonnen. Op deze koude koude eerste winterdag nog aan toe.

Het begint nog maar net, zei een collega-die-het-weten-kon toen ik vijftig werd. En of hij gelijk had. In de afgelopen anderhalf jaar is er meer gebeurd dan in de tien+ jaar daarvoor. Of ik daar blij mee ben is iets anders. Ondertussen is het een onoverzichtelijke rotzooi in mijn hoofd. Omdat toeval niet bestaat kwam er precies op het juiste moment een mailtje uit Portugal. “Hier gaat alles langzaam. Is niet erg, maar zou het fantastisch vinden als er hier iemand op werkvakantie komt.”
Ik heb niet eens na hoeven denken. Komende zaterdag vlucht ik naar Ervedal da Beira. Om afstand te nemen, te bezinnen, mijn hoofd leeg te maken, hoe je het ook wil noemen.
En natuurlijk kom ik gelouterd terug. Hmm.