Art is Artis

Deze maand was een krankzinnige achtbaan van gevoelens, van dagen dat het beter ging, van hoop tegen beter weten in. Vanochtend vroeg, terwijl het licht werd en de eerste vogels begonnen te fluiten, is mijn vader overleden. Alles is verward en hectisch en vreemd, maar ik ben tot het laatste moment bij hem geweest, en dat is goed.
Op een besneeuwde donderdag in februari maakte Esther deze foto. Dit is mijn vader zoals ik me hem zal herinneren. Dat petje, die lach en die altijd ietwat ironische blik in zijn ogen, genietend van het leven.

…I’d make a deal with god.

Aan het begin van de gang hangt een lijst met naam en geslacht van alle patienten op de afdeling. Mijn vader hangt er ook tussen. Man. H. de Groot.
Ik wijs hem erop als we er tijdens ons tweemaaldaagse wandelingetje door het ziekenhuis langskomen.
“Hmmm. Dat is dan in ieder geval iets dat ik zeker weet”.

Het voelt verkeerd om in de spullen van je vader rond te snuffelen, op zoek naar ondergoed en een pyama. Wat doe ik hier. We zouden samen in de schouwburg zitten, hij had zich verheugd op het optreden van zijn kleindochter. In plaats daarvan liep ik als een kip zonder kop door zijn flat en lag hij aan de monitor in het ziekenhuis. Het was een lichte beroerte, zeiden ze, en ze wilden hem even in de gaten houden. Later die avond, in het ziekenhuisbed tussen de monitor en het infuus, zei hij met een scheef lachje: “nou, dat is ons mooi door de neus geboord.” De hartgrondige vloek die volgde laat ik hier aan uw verbeelding over, maar was wel helemaal mijn vader.

En op de foto in de krant vond hij Anne sneller dan wij.

…dat was het thema van de spreekbeurt die ze samen gingen doen. Het zat goed in elkaar, stukje geschiedenis, verschillende culturen, veel illustraties, veel geoefend, dat moest wel goed gaan.
Maandagochtend, inpakken, nog een keer bellen, de laatste dingen doornemen, “oh ik ben hartstikke zenuwachtig”.
Als ze ’s middags thuiskomt begint ze te lachen zodra ze me ziet. “Ooooohhh, die spreekbeurt!” Wat dan, ging het niet goed, waren jullie alles vergeten?
Nee, dat niet. Maar ze had net verteld over wenkbrauw- lip- en tongpiercings, en op het moment dat ze zei “je hebt ook mensen die een piercing hebben in hun..” had ze een slappe lach aanval gekregen waar ze minutenlang niet meer uitkwam. De hele klas inclusief leraar ook helemaal dubbel. Buikpijn. Tranen van het lachen.
Een cijfer moeten ze nog krijgen, daar was door alle consternatie niet eens tijd meer voor. Maar de zenuwen waren wel helemaal over.

De pijn in zijn rug probeerde hij er onder te houden met pijnstillers, maar het was vervelend, en het duurde zo lang. Hij had nu een afspraak met de fysiotherapeut. Oh ja, hij had ook nog een antibiotica kuur gekregen van de huisarts, want het schijnt dat hij een longontsteking heeft gehad waar hij niet eens veel van gemerkt heeft.
Gisteravond belde ik hem om te vragen hoe het bij de fysiotherapeut was gegaan. Oh prima, aardige man, had geklopt en gedaan. Oefeningen moest hij doen, dat zou moeten helpen. En hoe voel je je nu verder dan? Nou, ja, het ging wel weer. Hij was zelfs weer gaan werken. Werken?? Nu? In deze hitte? Ja hoor, ging prima. Maar hij ging nu ophangen, voetballen kijken.

had ik al gezegd dat mijn vader 81 is?