Ik zet de waterkoker en de computer aan, geef de poezen eten, schep de kattenbak leeg. Het dagelijkse ochtendritueel, altijd hetzelfde, behalve dat er iets veranderd is. Ik kan er niet direct de vinger op leggen, tot ik me realiseer dat het stil is. Veel stiller dan anders. Het is een rustige windstille herfstdag, maar daar komt het niet door. Zou ik het zelf zijn, bedenk ik me. Zou ik nu eindelijk die klaarheid gevonden hebben waar je niet naar kunt zoeken. Zou het zo rustig zijn in mijn hoofd dat het op de hele omgeving afstraalt.
De aanblik van een beslagen badkamerspiegel brengt me echter weer snel terug op aarde. Het ventilatiesysteem dat dag en nacht aan is heeft de geest gegeven.
En zo zit ik weer te wachten op een tussen half 2 en 5 mannetje.
Niks zen :-)
Tags: kunst
Mannetjes…. je hebt er soms een abonnement op :P
Hahaha….. waardeer je humor!
“De kunst is zo te leven
dat het je overkomt”
Wooow, dat is een mooie.
En die stilte, die ken ik!!!!!