20
jun 12

Ondertussen op ’t prikbord

‘Weet je, ik vind het hier wel prima zo. Eerst dacht ik nog van: ‘o, help, red mij’ en ‘ik hoop dat die prinses snel komt met haar kus’. Maar over die fase ben ik al lang heen. Na verloop van tijd berust je je. De stilte van de vijver, het strakke wateroppervlak. Het totale verlies van tijd. De gewichtloosheid, het ruisen van water en wind. Je wordt er rustig van. Je wordt zelf ook een beetje die vijver. Het wachten vergaat. Je doet eens een yoga-oefeningetje. Last een meditatiemomentje in. Concentreert je op het heelal, het grote geheel. En die prinses doet er al lang niet meer toe. Het verlangen verdwijnt zoals water verdampt. Ze hoeft niet meer te komen. Sterker nog, ik hoop dat ze niet meer komt. Laat die kus maar zitten. Ik blijf wel kikker. Onderin die vijver bereik ik het universum.’

loesje kalenderblaadje, april 2011