Bij ‘stress relief’ denk ik meteen aan Nieuw Zeeland. En aan Brian. Dat stukje over hem staat niet meer online – ja nu natuurlijk wel weer – nadat artisartis in maart 2006 zomaar gehacked werd (over stress gesproken!). Maar goed. Brian zou vast niet zomaar in zich laten knijpen. Paul wel. Arme Paul.
Archives
13
feb 09
Dream on
South Bay, op het Kaikoura Peninsula, aan Kaka Road of Moa Road, met zicht op de Pacific. Daar zou ik wel willen wonen. Maar dit terzijde. Hup, aan het werk.
05
feb 08
Ik wil weer terug, deel zoveel
Het is duidelijk dat ik wat vaker blogs moet lezen, en dan ook de reacties op de reacties. Dit lees ik nu pas. Een van mijn favoriete auteurs ook nog.
Keri Hulme, March 25, 2007 at 6:39 pm
Kia ora Jenny – leave an email with Huia, including an address, and – if you’re dwellin here in ANZ – I’ll send you a couple of Grand-dad’s. cheers n/n Keri
Waar het over ging? Over een recept met “Grand-dad’s”….een variant Maori aardappel. Hebben ze niet bij Albert Heijn. Maar helaas, not dwellin’ in NZ op het moment.
27
sep 07
Heimwee
We komen elkaar al een tijdlang op allerlei online hangplekken tegen waar foto’s te zien zijn: eerst fotolog, daarna flickr en jpg. En iedere keer als ik de foto’s van zijn Nieuw Zeeland zie wil ik weer terug. Nu daar ook nog tekst bij komt is de ellende helemaal niet meer te overzien.
Zal ik maar vast gaan sparen?
21
dec 06
Reisdagboek fragment
Een van de indrukwekkendste boeken die ik ooit heb gelezen en herlezen is The Bone People (Kerewin in de NL editie). Keri Hulme schreef het. Keri Hulme woont hier, in Okarito. Ik weet in welk huis, het is het derde huis richting zee. Aan het hek hangt een bordje: ‘Unknown cats & dogs will be shot on sight’. Anne mag haar meteen al niet…..maar ik hoop stiekem dat ik haar tegenkom op het strand. Maar ja, wat dan? Dag, ik vond uw boek zo mooi?
Ik loop langs het strand en kan daarvandaan het grote raam in haar huis zien. Ik schrijf Kia ora Keri in het zand. Thuis ga ik Kerewin nog een keer lezen.
eerder gepost in januari 2005
Okarito, 12-01-2005
13
jul 06
Terug in Kaikoura
Het was warm tussen de rotsen, de robben lagen er uitgeteld bij, bewogen af en toe een flipper. Mij hadden ze al helemaal niet in de gaten, zodat ik ongestoord dichterbij kon kruipen, camera in de aanslag. Het enorme mannetje zag me wel, hij maakte aanstalten om overeind te komen. Ik bleef doodstil zitten. Van zo dichtbij was hij wel heel erg groot. Misschien kon ik beter wat meer afstand houden, hoewel, een klein stukje dichterbij en ik had hem prachtig in beeld. Op mijn knieën schoof ik iets verder naar voren, en nog iets, heel voorzichtig. Ze kunnen heel hard bijten dacht ik nog, terwijl ik de camera op hem richtte.
Een hels kabaal verstoorde alles in een fractie van een seconde. Een doordringend geluid dat maar bleef aanhouden. Ik sprong overeind en was op hetzelfde moment wakker. De wekker stond al een tijdje te piepen.
Oh jammer, het was maar een droom.
Ja.
Nee, het was echt
