Ik begrijp er niets van, ik zal je vertellen wat er gebeurd is. Je moet weten dat het hier altijd uitermate rustig was, ik genoot echt van de rust.
Onlangs zat ik op de rand van m’n bed en besefte voor de zoveelste maal hoe stil het was. Plotseling kwam er een enorm lawaai op me af, horen en zien verging me, het gleed langs me en het verdween in de verte. Ik bevond mij op de grond, ik leefde nog, maar om mij heen was het een grote puinhoop. De boeken en het huisraad stonden in lichtelaaie.
Nu wordt van mij verwacht dat ik dit onheilspellende lawaai verklaar, dat ik het bij de naam noem. Ja, daar zit ik met m’n mond vol tanden, want ik kan niet op de naam komen van de boosdoener. Kom, hoe heet ie ook weer. Het is toch onbegrijpelijk dat ik er niet op kan komen?
Nou ja, wat kan het eigenlijk schelen hoe ie heet, hij raasde en hoe. Hij liet een woestenij achter die haar weerga niet kent en ik zit er maar mee.
Armando, Eindelijk
Tags: Armando
