Tussen alle kraampjes met mooie dingen en ook wel veel meuk vond ik een klein boekje met subtiele tekeningen en gedichten zonder woord te veel.
Pinnen, ja graag, bij vrijwel iedere andere deelnemer, maar bij deze behoorde dat niet tot de mogelijkheden helaas. Toch wilde ik dat boekje.
Tegen de stroom in terug naar waar ik het park was binnengekomen, het kostte nog best wat tijd om in de zee van fietsen die van mij terug te vinden.
Naar het station op zoek naar de geldautomaat. Die was er niet meer. Inmiddels noodgedwongen gebruik gemaakt van zo’n doodeng toilet, waarvan ik altijd bang ben dat de deur nooit meer opengaat.
Maar hoera, op de hoek bij de Oude Markt lukte het om wat geld te pinnen. Weer naar het park, waar de fietsenzee zich nog verder had uitgebreid. Terug in de mensenmassa, nu met de stroom mee, en uiteindelijk het boekje contant kunnen afrekenen. Och, zei de man, ik had je ook mijn rekeningnummer kunnen geven, dan had je het kunnen overmaken.
Ja.
Pfff.
Tags: kunst
Lijden voor de kunst, alleen dat al maakt het de moeite waard, toch?
precies :-)